خطبه ۱۲۷ – خطبه باز هم به خوارج

از سخنان آن حضرت است

باز هم به خـوارج

اگر به گمان خود جز این را قبول نکنید که من اشتباه کردم و گمراه شدم، چرا همه امّت

محمّد صلّى اللّه علیه وآله را به گمراهى من گمراه مى دانید، و آنان را به خطاى من مؤاخذه

مى کنید، و به گناه من تکفیر مى نمایید؟! شمشیرهایتان بر دوشتان قرار دارد،

بر سالم و ناسالم فرود مى آورید، و گناهکار و بى گناه را با هم مخلوط مى کنید، و حال اینکه

مى دانید پیامبر صلّى اللّه علیه وآله زناکار همسردار را سنگسار مى کرد

سپس بر جنازه اش نماز مى خواند و ارثش را به اهلش مى سپرد، قاتل را مى کشت و ارثش را به زن و فرزندش مى داد،

دست سارق را قطع مى کرد، و زناکار بى همسر را تازیانه مى زد، آن گاه قسمت هر دو را از

غنیمت مى پرداخت و حق داشتند زنان مسلمان را به همسرى بگیرند، پیامبر صلّى اللّه علیه

وآله گناهکاران را به خاطر گناهشان مؤاخذه مى کرد، و حق خدا را نسبت به آنان اجرا مى نمود، ولى سهم اسلامى

آنان را از آنان منع نمى کرد، و نامشان را از دفتر مسلمانان حذف نمى نمود.

اما شما بدترین مردم هستید، و شیطان شما را به موارد کفر و طغیان انداخته، و به سرگردانى

دچار کرده. به زودى دودسته در باره من به هلاکت مى افتند: یکى محبّى که در محبت افراط کند و افراطش او را

به راه ناحق برد، و دیگرى دشمنى که تجاوز از حد کند و دشمنى بى حدّش او را به غیر راه حق برد.

بهترین مردم در باره من مردم معتدل هستند، پس ملازم راه وسط باشید و با اکثریت

همراه شوید، که دست خدا بر سر جماعت است، و از تفرقه و جدایى بپرهیزید، که یکسو شده از

مردم بهره شیطان است، چنان که گوسپند دورمانده از گله نصیب گرگ است.

آگاه باشید کسى که به این شعار (تفرقه) دعوت کند او را بکشید گر چه زیر عمامه من

باشد. به آن دو نفر حَکَمیت داده شد که آنچه را قرآن زنده کرده زنده کنند، و آنچه را قرآن میرانده

بمیرانند. احیاء قرآن در یکدلى همگان در عمل به آن است، و میراندن قرآن جدایى از اوست.

بنابراین اگر قرآن ما را به سوى آنان بکشاند از آنان پیروى مى کنیم، و اگر آنان را به سوى ما بکشد باید از ما

پیروى کنند. پس اى بى ریشه ها شرّى براى شما نیاورده ام، و در کارتان فریبتان نداده ام،

و شما را به اشتباه نینداخته ام، رأى خودتان به انتخاب دو نفر قرار گرفت،

ما هم از آنان پیمان گرفتیم که از حدود قرآن تجاوز نکنند، ولى هر دو گمراه شدند و حق را ترک کردند

در حالى که به حق بصیرت داشتند، مقتضاى طبعشان جور و ستم بود و به آن راه رفتند، در صورتى که

قبل از آنکه رأى به باطل بدهند و حکم ظالمانه نمایند با آنان شرط کردیم که

به عدالت حکم کنند و حق را منظور دارند.