خطبه ۱۳۷ – خطبه درباره طلحه و زبیر

وَ مِنْ کَلام لَهُ عَلَیْهِ السَّلامُ
از سخنان آن حضرت است
فى مَعنى طَلحهَ و الزُّبیرِ
درباره طلحه و زبیر
وَ اللّهِ ما اَنْکَرُوا عَلَىَّ مُنْکَراً، وَ لا جَعَلُوا بَیْنى وَ بَیْنَهُمْ نَصَفاً،
به خدا قسم نتوانستند گناهى را به من نسبت دهند، و بین من و خودشان انصاف ندادند،
وَ اِنَّهُمْ لَیَطْلُبُونَ حَقّاً هُمْ تَرَکُوهُ، وَ دَماً هُمْ سَفَکُوهُ. فَاِنْ کُنْتُ
اینان حقّى را مى خواهد که خود ترک کردند، و خونى را مى طلبند که خود ریختند. اگر در ریختن
شَریکَهُمْ فیهِ فَاِنَّ لَهُمْ نَصیبَهُمْ مِنْهُ، وَ اِنْ کانُوا وَلُوهُ دُونى فَما
آن خون همدستشان بودم آنان نیز نصیب داشتند، و اگر من در کار نبودم و کار دست خودشان بود پس
الطَّلِبَهُ اِلاّ قِبَلَهُمْ، وَ اِنَّ اَوَّلَ عَدْلِهِمْ لَلْحُکْمُ عَلى اَنْفُسِهِمْ.
باید از خودشان خونخواهى کنند، و نخستین عدل آنان در حکم این است که علیه خود حکم کنند.
وَ اِنَّ مَعى لَبَصیرَتى، ما لَبَسْتُ وَ لا لُبِسَ عَلَىَّ.
قطعاً مرا در کار خود بصیرت است، مسأله اى را بر کسى مشتبه نکرده و هیچ امرى هم بر من مشتبه نیست.
وَ اِنَّها لَلْفِئَهُ الْباغِیَهُ فیهَا الْحَمَأُ وَالْحُمَهُ، وَالشُّبْهَهُ الْمُغْدِفَهُ.
اینان همان قوم ستمکارند که در میانشان لجن و زهر عقرب و شبهه تاریک است.
وَ اِنَّ الاَْمْرَ لَواضِحٌ، وَ قَدْ زاحَ الْباطِلُ عَنْ نِصابِهِ، وَ انْقَطَعَ لِسانُهُ عَنْ
و قطعاً حق روشن است، و باطل از ریشه برطرف شده، و زبانش از
شَغَبِهِ. وَ ایْمُ اللّهِ لاَُفْرِطَنَّ لَهُمْ حَوْضاً اَنَا ماتِحُهُ،
تحریک بریده. به خدا قسم براى آنان حوضى را پر خواهم کرد که آب آن را خودم خواهم کشید،
لا یَصْدُرُونَ عَنْهُ بِرِىٍّ، وَ لا یَعُبُّونَ بَعْدَهُ فى حَسْى.
آنان از آن حوض سیراب بیرون نشونـد، و جاى دیگر هم آب نخواهند خـورد.
مِنْـهُ
از این سخن است
فَاَقْبَلْتُمْ اِلَىَّ اِقْبالَ الْعُوذِ الْمَطافیلِ عَلى اَوْلادِها، تَقُولُونَ:
براى بیعت بامن مانند شترهاى ماده اى که به جانب بچه هاى خود روند روى آوردید، فریاد مى زدید:
الْبَیْعَهَ الْبَیْعَهَ. قَبَضْتُ کَفّى فَبَسَطْتُمُوها، وَ نازَعْتُکُمْ یَدى فَجَذَبْتُمُوها.
بیعت بیعت! دستم را بستم باز کردید، دستم را عقب بردم کشیدید.
اللّهُمَّ اِنَّهُما قَطَعانى وَ ظَلَمانى، وَ نَکَثا بَیْعَتى، وَ اَلَبَّا النّاسَ
خدایا، طلحه و زبیر با من قطع رحم کردند و بر من ستم روا داشتند، و بیعتم را شکستند، و مردم را
عَلَىَّ. فَاحْلُلْ ما عَقَدا، وَ لا تُحْکِمْ لَهُما ما اَبْرَما، وَ اَرِهِمَا الْمَساءَهَ
بر من شوراندند. پس آنچه را ایشان بسته اند بگشا، و آنچه را تابیده اند محکم مکن، و براى آنان در
فیما اَمَّلا وَ عَمِلا. وَ لَقَدِ اسْتَثَبْتُهُما قَبْلَ الْقِتالِ، وَاسْتَأْنَیْتُ بِهِما
آنچه آرزو کردند و به اجرا گذاشتند بدى ارائه کن. من پیش از جنگ توبه آنان را خواستم، و پیش از
اَمامَ الْوِقاعِ، فَغَمَطَا النِّعْمَهَ، وَ رَدَّا الْعافِیَهَ.
حادثه انتظار بازگشتشان را کشیدم، ولى آنان نعمت را خوار شمردند، و عافیت را ردّ کردند.

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *