در منابع روایی و مقاتل متقدم و متأخر چنین چیزی نیامده است، بلکه تنها این گونه نقل شده است که:
پس از شهادت امام حسین(ع)، هنگام حرکت بازماندگان به سوی شام، زنان درخواست کردند که آنان را از کنار شهدا عبور دهند، هنگامى که به قتلگاه رسیده و مشاهده کردند که بند بند پیکرها از هم جدا شده، نوک نیزه ها آنان را طعمه خویش قرار داده و باقیمانده پیکرشان لگدمال اسبان شده بود، همگى فریاد برآورده و بر سر و صورت خود می کوبیدند، از این میان، زینب(س) فریاد زد: «یا محمّداه! خدای آسمان بر تو درود فرستاد، این کشته در بیابان افتاده حسین تو است، به خون خود آغشته و اعضای او قطع گشته، دختران تو اسیر شده اند …».
البته در برخی از کتاب های معاصر این عبارت هم اضافه شده است که؛ آن گاه دست هاى خود را زیر بدن مقدّس امام(ع) برد، بدن را به آسمان بلند کرد و عرض کرد: «خدایا! این قربانى را از ما (آل محمّد) قبول فرما».