هر شعری حداقل یک بیت دارد.
“مفرد” شعری تک بیتی است که شاعر تمام مقصود خود را در همان یک بیت بیان می کند.
“مفرد” یا همان “تک بیت” اغلب برای بیان نکته های اخلاقی به کار می رود.
در “مفرد” گاهی دو مصراع هم قافیه هستند و گاهی دارای قافیه نیستند.
بعضی از شعرا دارای تک بیت های زیادی هستند، مانند سعدی که در پایان دیوانش به تعداد زیادی از این “مفرد” ها بر می خوریم که تحت عنوان “مفردات” تقسیم بندی شده اند.
بعضی گفته اند که “مفرد” در واقع همان ضرب المثل است که به شعر بیان شده است.
نمونه هایی از مفرد:
پای ملخی نزد سلیمان بردن —– زشت است ولیکن هنر است از موری
***
مردی نه به قوت است و شمشیر زنی —– آن است که جوری که توانی نکنی