گفته بود می مانم

ز هجـــر یــــار چنـــان ابــــر در بـهــــارانــم

درخــت یـــخ زده ی خشــک در زمستـــانـم

بــه گیســوان پریشـــان سپـــرده ام دل و لیـک

ز بـودنــش  بــرِ  بیگــانـگـــان  پــریـشـــانــم

کسـی کــه خاطـرِ بیگــانگــان ، رهـایـم کـرد

هـــزار بـــار مـــرا گفتـــه بـــود مــی مــانــم

مــن عاشــق تــوام ، این را تـو خوب می دانی

تـــو نیــز عـاشــق اویــی و خـوب مــی دانــم

رقیب بــا غزلـی از مـن ، از تـــو دل بـرده ست

دگـــر بــرای رفیقـــان ، غـــزل نمـی خـوانــم

اگـرچــه مـــال و منـــال رقیــب بیـش ، ولــی

منــم بــه شعــــر و تـرانـــه ، مـعیــن ایــرانــم

در عشق ، هیـچ کسی مثـل مــن نخواهـد شــد

کـــه در سپــردن جـــان نیـــز مـــرد میــدانـم

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *