جواز ازدواج موقت

«عبدالله بن مُعَمّر» به حضور امام باقر ـ علیه السلام ـ رسید و گفت:
به من خبر رسیده که تو به جواز صیغه (ازدواج موقت) فتوا می‌دهی؟!
امام باقر ـ علیه السلام ـ : خداوند چنین ازدواجی را در قرآنش[۱] حلال کرده، و رسول گرامی ـ صلّی الله علیه و آله ـ ، نیز آن را سنت خویش قرار داده و به آن عمل کرده است.
عبدالله: ولی عمر بن خطاب از آن نهی کرده است.
امام باقر ـ علیه السلام ـ : تو بر قول صاحب و رفیق خودت (عمر) باش، و من بر طبق قول رسول خدا ـ صلّی الله علیه و آله ـ رفتار می‎کنم.
عبدالله: آیا خوش داری که شخصی یکی از زنهای منسوب به شما را صیغه کند؟
امام باقر ـ علیه السلام ـ : ای احمق! صحبت زنان و خوش داشتن، در اینجا دلیل جواز و عدم جواز نیست؛ آن خدایی که در قرآنش صیغه را حلال کرده و آن را برای بندگانش روا داشته از تو و از آن کسی که از روی زور آن را نهی نموده، غیرتمندتر است.
از تو می‎پرسم آیا خوش داری بعضی از زنان خویشاوند تو همسر یکی از بافنده‎های مدینه شود؟
عبدالله: نه، خوش ندارم.
امام باقر ـ علیه السلام ـ : چرا حلال خدا را (براساس خوش داشتن و یا خوش نداشتن) حرام می‎کنی؟
عبدالله: من حلال خدا را حرام نکرده‎ام، ولی بافنده، تناسبی با خانواده ما ندارد.
امام باقر ـ علیه السلام ـ : خداوند متعال عمل همان بافنده را می‎پسندد و به کارش راغب است، و حوریه بهشت را (به خاطر ایمان و عمل نیک بافنده) همسر او می‎گرداند ولی تو بر اثر خودخواهی و غرور، نسبت به او بی میل هستی، و او را برای ازدواج نمی‎پسندی. چرا میل و هوای نفس خود را به دستور خداوند مقدّم می‎داری؟
عبدالله در برابر بیان مستدل و کوبنده امام باقر ـ علیه السلام ـ لبخندی زد و گفت: «تصور نمی‎کنم جز اینکه سینه‎های شما مرکزهای رویش درخت‎های علم است که میوه آن درخت‎ها برای شما است و برگهایش برای مردم…؟!
[۱] . فَمَا اسْتَمْتَعْتُمْ بِهِ مِنْهُنَّ… (سوره نساء، آیه ۲۴)