وَ مِنْ کَلام لَهُ عَلَیْهِ السَّلامُ
از سخنان آن حضرت است
– لِبَعْضِ اَصْحابِهِ وَ قَدْ سَاَلَهُ: کَیْفَ دَفَعَکُمْ قَوْمُکُمْ عَنْ هذَا الْمَقامِ وَ اَنْتُمْ
به یکى از یارانش هنگامى که پرسید: چگونه قومتان شما را از خلافت بازداشتند در صورتى که
اَحَقُّ بِه؟ فَقالَ عَلیه السّلامُ:-
از همه سزاوارتر بودید؟! فرمود:
یا اَخا بَنى اَسَد اِنَّکَ لَقَلِقُ الْوَضینِ، تُرْسِلُ فى غَیْرِ سَدَد،
اى برادر بنى اسدى، تو را اضطراب و بیقرارى است، سخن در غیر صواب مى گویى!
وَ لَکَ بَعْدُ ذِمامَهُ الصِّهْرِ وَ حَقُّ الْمَسْاَلَهِ، وَ قَدِ اسْتَعْلَمْتَ فَاعْلَمْ:
با این حال تو را حرمت خویشى و حق پرسش است، طلب علم کردى پس بدان:
اَمَّا الاِْسْتِبْدادُ عَلَیْنا بِهذَا الْمَقامِ، وَ نَحْنُ الاَْعْلَوْنَ نَسَباً، وَ الاَْشَدُّونَ
اما استبداد دیگران در امر خلافت علیه ما ـ با اینکه ما از نظر نسب والاتر، و از نظر پیوند
بِرَسُولِ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ نَوْطاً، فَاِنَّها کانَتْ اَثَرَهً شَحَّتْ
با رسول اللّه صلّى اللّه علیه وآله محکم تریم ـ محض این بود که انحصارطلبى کردند و از رسیدن
عَلَیْها نُفُوسُ قَوْم، وَ سَخَتْ عَنْها نُفُوسُ آخَرینَ، وَالْحَکَمُ اللّهُ،
آن به ما بخل ورزیدند، و ما اهل بیت پیامبر هم با سخاوت از آن گذشتیم، حاکم خداست،
وَالْمَعْوَدُ اِلَیْهِ یَوْمُ الْقِیامَهِ.
و روز قیامت روز بازگشت به اوست.
«وَ دَعْ عَنْکَ نَهْباً صیحَ فى حَجَراتِهِ.»
«و داستان این غارتگرى را که در جاى خود انجام گرفت رها کن.»
وَ هَلُمَّ الْخَطْبَ فِى ابْنِ اَبى سُفْیانَ، فَلَقْد اَضْحَکَنِى الدَّهْرُ بَعْدَ
و از این مسأله مهم در رابطه با فرزند ابوسفیان یاد کن، که راستى روزگارْ مرا پس از
اِبْکائِهِ. وَ لا غَرْوَ وَ اللّهِ، فَیا لَهُ خَطْباً یَسْتَفْرِغُ الْعَجَبَ، وَ یُکْثِرُ
گریاندن خنداند. به خدا قسم عجبى نیست، که دیگر از شدّت عجب جاى تعجّب باقى نگذارد، و کژى فراوان
الاَْوَدَ. حاوَلَ الْقَوْمُ اِطْفاءَ نُورِ اللّهِ مِنْ مِصْباحِهِ، وَ سَدَّ فَوَّارِهِ مِنْ
به بار آورَد. آنان کوشیدند تا نور خدا را از چراغش خاموش کنند، و فوران چشمه حق را
یَنْبُوعِهِ، وَ جَدَحُوا بَیْنى وَ بَیْنَهُمْ شِرْباً وَبیئاً. فَاِنْ تَرْتَفِعْ عَنّا وَ عَنْهُمْ
مانع شوند، و میان من و خودشان آب صاف را گِل آلود و وباآمیز کردند. اگر این مشکلات از ما و آنان
مِحَنُ الْبَلْوى اَحْمِلْهُمْ مِنَ الْحَقِّ عَلى مَحْضِهِ، وَ اِنْ تَکُنِ الاُْخْرى
برداشته شد آنها را به سوى حقّ خالص سوق خواهم داد، و اگر چیز دیگرى شد
«فَلا تَذْهَبْ نَفْسُکَ عَلَیْهِمْ حَسَرات اِنَّ اللّهَ عَلیمٌ بِما یَصْنَعُونَ».
«خود را از غم و اندوه بر آنان تلف مکن، که خداوند به آنچه انجام مى دهند داناست».