خطبه ۷۱ – خطبه در آن درود فرستادن به پیامبر(صلى الله علیه وآله) را تعلیم مىدهد

وَ مِنْ خُطْبَه لَهُ عَلَیْهِ السَّلامُ
از خطبه هاى آن حضرت است
عَلَّمَ فیهَا النّاسَ الصَّلاهَ عَلَى النَّبِىِّ صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ
که در آن درود فرستادن بر پیامبر (صلّى اللّه علیه وآله) را تعلیم مى دهد
اللّهُمَّ داحِىَ الْمَدْحُوّاتِ، وَ داعِمَ الْمَسْمُوکاتِ، وَ جابِلَ
بارخدایا، اى گستراننده زمینهاى گسترده، و نگاه دارنده آسمانهاى برافراشته، و اى آفریننده
الْقُلُوبِ عَلى فِطْرَتِها، شَقِیِّها وَ سَعیدِها، اِجْعَلْ شَرائِفَ صَلَواتِکَ،
دلها بر اساس فطرت، چه بدبخت آن و چه خوشبخت آن، شریفترین درودهایت،
وَ نَوامِىَ بَرَکاتِکَ عَلى مُحَمَّد عَبْدِکَ وَ رَسُولِکَ، الْخاتِمِ لِما سَبَقَ،
و افزونترین برکاتت را بر محمّد بنده و رسول خود قرار ده، رسولى که ختم کننده نبوت،
وَالْفاتِحِ لِمَا انْغَلَقَ، وَالْمُعْلِنِ الْحَقَّ بِالْحَقِّ، وَالدّافِعِ جَیْشاتِ
و بازکننده راههاى بسته، و آشکارکننده حق بر مبناى حق است، پیامبرى که خروشهاى باطل
الاَْباطیلِ، وَالدّامِغ  ِ صَوْلاتِ الاَْضالیلِ، کَما حُمِّلَ، فَاضْطَلَعَ قائِماً
را دفع، و حمله هاى گمراهى را شکست، چنان که سنگینى رسالتى را که برعهده گرفت با قدرت پیش برد،
بِاَمْرِکَ، مُسْتَوْفِزاً فى مَرْضاتِکَ، غَیْرَ ناکِل عَنْ قُدُم، وَ لا واه فى
به امر تو قیام نمود، و در راه رضاى تو شتافت، بدون اینکه از پیشى گرفتن بماند، و در عزمى که داشت
عَزْم، وَاعیاً لِوَحْیکَ، حافِظاً لِعَهْدِکَ، ماضِیاً عَلى نَفاذِ اَمْرِکَ،
سستى ورزد، وحى تو را ضبط نمود، عهدت را حفظ نمود، بر اجراى فرمانت اقدام ورزید،
حَتّى اَوْرى قَبَسَ الْقابِسِ، وَ اَضاءَ الطَّریقَ لِلْخابِطِ، وَ هُدِیَتْ بِهِ
تا آتش دانش طلب را برافروخت، و راه حق را براى اشتباهکار روشن ساخت، و دلهایى که در
الْقُلُوبُ بَعْدَ خَوْضاتِ الْفِتَنِ وَالاْثامِ، وَ اَقامَ مُوضِحاتِ الاَْعْلامِ
فتنه ها و گناهان غرق شده بود به وسیله او هدایت شد، پیامبرى که نشانه هاى واضح را برپا کرد،
وَ نَیِّراتِ الاَْحْکامِ. فَهُوَ اَمینُکَ الْمَأْمُونُ، وَ خازِنُ عِلْمِکَ
و احکام نورانى را ابلاغ نمود. او امین درستکار تو، و خزینه دار دانش
الْمَخْزُونِ، وَ شَهیدُکَ یَوْمَ الدِّینِ، وَ بَعیثُکَ بِالْحَقِّ، وَ رَسُولُکَ
سرّى تو، و شاهد تو در روز قیامت، و پیامبر به حق ات، و فرستاده ات
اِلَى الْخَلْقِ.
به سوى خلق بود.
اللَّهُمَّ افْسَحْ لَهُ مَفْسَحاً فى ظِلِّکَ، وَ اجْزِهِ مُضاعَفاتِ الْخَیْرِ مِنْ
خداوندا، جایىوسیع در سایه رحمتت براى او بگشا، و او را از خیر فراوان و اجرى از فضل و کرمت
فَضْلِکَ. اللّهُمَّ اَعْلِ عَلى بِناءِ الْبانینَ بِناءَهُ، وَ اَکْرِمْ لَدَیْکَ مَنْزِلَتَهُ،
مرحمت فرما. الهى، بناى او را بر بناى بناکنندگانِ فضیلت بلند گردان، و مرتبه اش را نزد خود گرامى دار،
وَ اَتْمِمْ لَهُ نُورَهُ، وَاجْزِهِ مِنِ ابْتِعاثِکَ لَهُ: مَقْبُولَ الشَّهادَهِ، وَ مَرْضِىَّ
و نورش را کامل ساز، و او را در عوض رسالت چنین پاداش ده: شهادتش را مقبول، گفتارش را
الْمَقالَهِ، ذا مَنْطِق عَدْل، وَ خُطَّه فَصْل. اللَّهُمَّ اجْمَعْ بَیْنَنا وَ بَیْنَهُ فى
پسندیده، منطقش را عدل، و سخنش را جداکننده بین حق و باطل قرار ده. خداوندا، بین ما و او در
بَرْدِ الْعَیْشِ، وَ قَرارِ النِّعْمَهِ، وَ مُنَى الشَّهَواتِ، وَ اَهْواءِ اللَّذّاتِ،
جایى که زندگیش نیک، و نعمتش بى زوال، و خواهشهایش برآورده، و هوسهایش لذت بخش،
وَ رَخاءِ الدَّعَهِ، وَ مُنْتَهَى الطُّمَأْنینَهِ، وَ تُحَفِ الْکَرامَهِ.
و آسایشش فـراوان، و در منتهاى آرامش با ارمغانهاى کرامت اسـت جمع فرما.

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *