امام صادق (علیه السلام) همواره در پیشگاه خداوند و در نهایت تواضع به سر می برد. ارتباط و پیوند ایشان با خدا چنان بود که همواره سجده ای طولانی انجام می داد و به یاد خدا بود. ایشان مکرر با حالتی ملکوتی و چشمی پر از اشک می فرمود: «رب لا تکلنی الی نفسی طرفه عین ابدا؛ پروردگارا مرا به اندازه یک چشم بر هم زدن، به خویش وامگذار». (۱)
یکی از شاگردان حضرت می گوید: «آن حضرت را دیدم دست به سوی آسمان بلند کرده و این دعا را می خواند و اشک می ریزد، سپس رو به من نمود و فرمود: خداوند به اندازه کمتر از یک چشم بر هم زدن یونس پیامبر را به خویش واگذار کرد و آن گناه، (ترک اولی و دوری از قومش) را مرتکب شد. پرسیدم: آیا کارش به حد کافران رسید؟ فرمود: نه، ولی هر کس در چنین حالی [ بی توبه]، بمیرد، هلاک شده است».