دگران

گریــه ات بــر مـن و لبخنـد تــو سوی دگـــران

مـی دهــد دامــن رنـگیــن تــو بـــوی دگـــران

طعم لب هات بــه کام است ولــی حیف کنـون

مـی زند روز و شبــان بوســه بــه روی دگــران

یــاد چشمــان خمــاری کــه خمــارم مـی کـرد

خیــر بـاد ، ارچه کنـــون گشتـه سبــوی دگـران

حیـف آن مهــر و وفــایی کــه تــو را می کردم

بی وفایم ! بــرو خـوش بــاش بـه کـوی دگــران

آرزوی همــه ایــن بــود کــه جـــایت بــاشنــد

جــای گم کردی و هستی پــی جــوی دگــران

دگــر احــوال مـعین ، نـیست پریشــان از هجــر

ای پریشان ، تو بـزن شـــانــه بـه مــوی دگران !

از کتاب : هوای صحبت شبنم