وَ مِنْ کَلام لَهُ عَلَیْهِ السَّلامُ
از سخنان آن حضرت است
وَ قَدْ سَمِعَ قَوْماً مِنْ اَصْحابِهِ یَسُبُّونَ اَهْلَ الشّامِ اَیّامَ حَرْبِهِمْ بِصِفّینَ
هنگامى که شنید عده اى از یارانش به وقت نبرد صفّین به اهل شـام دشنام مى دهند
اِنّى اَکْرَهُ لَکُمْ اَنْ تَکُونُوا سَبّابینَ، وَلکِنَّکُمْ لَوْ وَصَفْتُمْ اَعْمالَهُمْ
پسند من نیست که شما دشنام دهنده باشید، ولى اگر در گفتارتان کردار آنان را وصف کنید
وَ ذَکَرْتُمْ حالَهُمْ کانَ اَصْوَبَ فِى الْقَوْلِ، وَ اَبْلَغَ فِى الْعُذْرِ، وَ قُلْتُمْ
و حالشان را بیان نمایید به گفتار صواب نزدیک تر و در مرتبه عذر رساتر است. بهتر است
مَکانَ سَبِّکُمْ اِیّاهُمْ: اللّهُمَّ احْقِنْ دِماءَنا وَ دِماءَهُمْ، وَ اَصْلِحْ ذاتَ
به جاى دشنام بگویید: خداوندا، ما و اینان را از ریخته شدن خونمان حفظ فرما، و بین
بَیْنِنا وَ بَیْنِهِمْ، وَ اهْدِهِمْ مِنْ ضَلالَتِهِمْ حَتّى یَعْرِفَ الْحَقَّ مَنْ جَهِلَهُ،
ما و آنان اصلاح کن، این قوم را از گمراهى نجات بخش تا آن که جاهل به حق است آن را بشناسد،
وَ یَرْعَوِىَ عَنِ الْغَىِّ وَ الْعُدْوانِ مَنْ لَهِجَ بِهِ.
و آن که شیفتـه گمـراهى اسـت از آن بـاز ایستـد.