وَ مِنْ خُطْبَه لَهُ عَلَیْهِ السَّلامُ
از خطبه هاى آن حضرت است
در قدرت خداوند و خلقت زمین
وَ کانَ مِنِ اقْتِدارِ جَبَرُوتِهِ، وَ بَدِیع ِ لَطائِفِ صَنْعَتِهِ، اَنْ جَعَلَ مِنْ
از آثار اقتدار عظمتش، و شگفتى لطائف آفرینشش، اینکه زمین خشک را
ماءِ الْبَحْرِ الزّاخِرِ المُتَراکِمِ الْمُتَقاصِفِ یَبَساً جامِداً، ثُمَّ فَطَرَ مِنْهُ
از آب دریاى عمیق و متراکم که امواج درهم شکننده است به وجود آورد، سپس از آن آب
اَطْباقاً، فَفَتَقَها سَبْعَ سَموات بَعْدَ ارْتِتاقِها، فَاسْتَمْسَکَتْ
طبقاتى آفرید، آن گاه هفت آسمان را بعد از آنکه به هم پیوسته بود از آن باز کرد، آسمانها به فرمان او خود را
بِاَمْرِهِ، وَ قامَتْ عَلى حَدِّهِ. وَ اَرْسى اَرْضاً یَحْمِلُهَا الاَْخْضَرُ
نگاه داشتند و براندازه اى که براى آنها مقرر فرموده بود برپا شدند، و زمینى را که آب روان سبزرنگ
الْمُثْعَنْجِرُ، وَالْقَمْقامُ الْمُسَخَّرُ، قَدْ ذَلَّ لاَِمْرِهِ،
آن را حمل مى کند و دریاى مسخّر شده آن را برمى دارد استوار و پابرجا نمود، دریایى که در برابر امرش خاکسار
وَ اَذْعَنَ لِهَیْبَتِهِ، وَ وَقَفَ الْجارى مِنْهُ لِخَشْیَتِهِ. وَ جَبَلَ جَلامیدَها
و در مقابل هیبتش تسلیم، و جریانش از خشیت او متوقف است. تخته سنگهاى عظیم،
وَ نُشُوزَ مُتُونِها وَ اَطْوادِها، فَاَرْساها فى مَراسیها، وَ اَلْزَمَها
و تپه هاى بلند و کوههاى زمین را آفرید، و آنها را در جاى خود ثابت نمود، و در قرارگاهشان
قَرارَتَها، فَمَضَتْ رُؤُوسُها فِى الْهَواءِ، وَ رَسَتْ اُصُولُها فِى الْماءِ.
مستقر کرد. قلّه کوهها در فضا بالا رفت، و ریشه آنها در آب قرار گرفت.
فَاَنْهَدَ جِبالَها عَنْ سُهُولِها، وَ اَساخَ قَواعِدَها فى مُتُونِ اَقْطارِها
کوهها را از زمینهاى هموار برافراشت، و پایه هاى آن را در پشت اطراف زمین و مراکزى
وَ مَواضِع ِ اَنْصابِها، فَاَشْهَقَ قِلالَها، وَ اَطالَ اَنْشازَها، وَ جَعَلَها
که برقرارند فرو برد، قله ها را بالا برد، و بلندیهاى آن را طولانى نمود، و کوهها را
لِلاَْرْضِ عِماداً، وَ اَرَّزَها فیها اَوْتاداً، فَسَکَنَتْ عَلى حَرَکَتِها مِنْ اَنْ
ستون زمین ساخت، و چون میخ هایى بر آن کوبید، پس زمین متحرک ساکن شد از اینکه ساکنانش
تَمیدَ بِاَهْلِها، اَوْ تَسیخَ بِحِمْلِها، اَوْ تَزُولَ عَنْ مَواضِعِها. فَسُبْحانَ
را به اضطراب اندازد، یا بار گرانش را در خود فرو برد، یا از جاى خود منحرف شود. منزه است
مَنْ اَمْسَکَها بَعْدَ مَوَجانِ مِیاهِها، وَ اَجْمَدَها بَعْدَ رُطُوبَهِ اَکْنافِها،
خداوندى که زمین را پس از موج زدن آبهایش نگاه داشت، و آن را پس از رطوبت اطرافش خشک نمود،
فَجَعَلَها لِخَلْقِهِ مِهاداً، وَ بَسَطَها لَهُمْ فِراشاً، فَوْقَ بَحْر لُجِّىٍّ راکِد
و آن را براى خلق خود بستر آرام، و فرش گسترده قرار داد، آن هم روى دریاى عمیق ساکنى که
لایَجْرى، وَ قائِم لایَسْرى، تُکَرْکِرُهُ الرِّیاحُ الْعَواصِفُ،
بى جریان است، و ایستاده و بى حرکت مى باشد، که بادهاى سخت آن را زیر و رو و این سو و آن سو مى کند،
وَ تَمْخُضُهُ الْغَمامُ الذَّوارِفُ، «اِنَّ فى ذلِکَ لَعِبْرَهً لِمَنْ یَخْشى».
و ابرهاى پر باران آن را به جنبش مى آورد، «همانا در این آثار براى اهل خشیت عبرت و پند است».