وَ مِنْ خُطْبَه لَهُ عَلَیْهِ السَّلامُ
از خطبه هاى آن حضرت است
در تشویق به عمل
فَاعْمَلُوا وَ اَنْتُمْ فى نَفَسِ الْبَقاءِ، وَالصُّحُفُ مَنْشُورَهٌ، وَالتَّوْبَهُ
اکنون که در عرصه گاه حیات هستید عمل کنید، تا پرونده ها گشوده، و راه
مَبْسُوطَهٌ، وَالْمُدْبِرُ یُدْعى، وَالْمُسىءُ یُرْجى. قَبْلَ اَنْ یَخْمُدَ
توبه باز، و رویگردان از حق به حق دعوت مى شود، و عاصى را امید مى دهند، پیش از آنکه چراغ
الْعَمَلُ، وَیَنْقَطِعَ الْمَهَلُ، وَ یَنْقَضِىَ الاَْجَلُ، وَ یُسَدَّ بابُ التَّوْبَهِ،
عمل خاموش گردد، و مهلت از دست برود، و مدّت عمر سر آید، و راه توبه بسته شود،
وَ تَصْعَدَ الْمَلائِکَهُ. فَاَخَذَ امْرُؤٌ مِنْ نَفْسِهِ لِنَفْسِهِ، وَ اَخَذَ مِنْ حَىٍّ
و فرشتگان (نامه ها را بسته) به آسمان روند. انسان باید از همه قدرت خود براى خود، و از حیات
لِمَیِّت، وَ مِنْ فان لِباق، وَ مِنْ ذاهِب لِدائِم.
براى مرگ، و از امور فانى براى حیات باقى، و از آنچه از دست مى رود براى جاى ابدى توشه برگیرد.
اِمْرُؤٌ خافَ اللّهَ وَ هُوَ مُعَمَّرٌ اِلى اَجَلِهِ، وَ مَنْظُورٌ
چنین کس شخصى است که از خدا ترسید در صورتى که تا رسیدن اجل فرصتش داده اند، و تا انجام عمل مهلت
اِلى عَمَلِهِ. اِمْرُؤٌ اَلْجَمَ نَفْسَهُ بِلِجامِها، وَ زَمَّها بِزِمامِها،
در اختیارش گذاشته اند. او مردى است که نفس را دهنه بند زده، و مهارش را در اختیار خود دارد،
فَاَمْسَکَها بِلِجامِها عَنْ مَعاصِى اللّهِ، وَقادَها بِزِمامِها اِلى طاعَهِ اللّهِ.
نفس را با آن دهنه بند از آنچه خدا نهى فرموده بازداشته، و به مهار آن خود را به سوى بندگى حق مى برد.