وَ مِنْ کَلام لَهُ عَلَیْهِ السَّلامُ
از سخنان آن حضرت است
یَعْنى بِـهِ الزُّبَیْرَ فى حـال اقْتَضَـتْ ذلِک
در شرایطى مقتضى براى برگرداندن زبیر به بیعت
یَزْعُمُ اَنَّهُ قَدْ بایَعَ بِیَدِهِ وَلَمْ یُبَایِعْ بِقَلْبِهِ. فَقَدْ اَقَرَّ بِالْبَیْعَهِ،
او گمان مى کند تنها با دست بیعت نموده نه با قلب. پس به بیعتش با من اقرار کرده،
وَ ادَّعَى الْوَلیجَهَ، فَلْیَأْتِ عَلَیْها بِاَمْر یُعْرَفُ، وَ اِلاّ فَلْیَدْخُلْ فیما
و نسبت به امر باطنى مدّعى است، باید بر اثبات مدعایش دلیل مقبول بیاورد، وگرنه واجب است
خَــرَجَ مِـنْـهُ.
به همان بیعت اول بازگردد.