یار تبریزی

دل داده ام آنــرا کـــه چشمــانــش دلاویـــز است

رویش چنــان مهتاب و لب هــایش شکرریـز است

تـاریکــیِ  شــب  از  پــریشــــانـــی  گیســویــش

خورشیــد بهــر دیـــدن مویــش سحــرخیــز است

فـرهـــاد از دیـــــدار او دیــوانـــه خواهـــد شـــد

از بس کــه شیرین چشم هایــش ، شورانگیـز است

وقتــی کــه صد جــان شــد فــدای یک نگـــاه او

دیدم که در ویـرانـگـــری بـدتـــر ز چنگیـــز است

چون از صدایش غنچه ای گل شد ، هَزاری گفت :

آوای جـــاویــــدان او تحسیـــن بـرانـگیــز اسـت

پیــش کسـی چیــزی نخـواهـم گفـت از او ، امـــا

یــاری کــه دل برده ست از مــن ، اهل تبریز است

بسیــــار بـــا دیـــدار چشمـــانــش غزلگـــو شــد

آری مـعیـن ، چشمـــان دلــدارت غـزل خیز است

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *