ای محمد ای رسول بهترین کردارها
حسن خلقت شهره در اخلاقها ، رفتارها
در بیانت بند می آید زبان ناطقان
قامت مدحت کجا و خلعت گفتارها ؟
بال رفتن تا حریمت را ندارد این قلم
قاب قوسینت کجا و مرغک پندارها ؟
طفل ابجد خوان تو سلمان سیصد ساله است
استوار مکتب ایثار تو عمارها
تا نفس داریم و تا خورشید می تابد به خاک
دل به عشق بی زوالت می کند اقرارها
پایبوسی تو عزت داده ما را اینچنین
گُل نباشد کس نمی آید سراغ خارها
کی رود از خاطرم یادت که در روز ازل
کنده اند اسم تو را بر سنگ دل ، حجارها
داغ تو در سینه ی ما هست چون خاک توایم
لاله کی روییده در آغوش شوره زارها ؟
گل که منسوب تو گردد رنگ و بویش می دهند
شاهد حرفم گلاب و شیشه ی عطارها
وقت رزمت آن چنانی که میان کارزار
رو به تو آرند وقت خستگی کرارها
ای که با خون دلت پرورده ای اسلام را
چشم وا کن که نهالت داده اکنون بارها
سنگ می خوردی و می گفتی که ایمان آورید
کس ندیده از رسولی اینچنین ایثارها
با عیادت از کسی که بارها آزرده ات
روح ایمان را دمیدی بر دل بیمارها
رفتی و داغ تو پشت دین رحمت را شکست
جان به لب شد از غمت ، شهرت مدینه بارها
تا که چشمت بسته شده ای قافله سالار عشق
رم نمودند عده ای و پاره شد افسارها
آنقدر گویم پس از تو میخ در هم خون گریست
ناله ها برخواست بعدت از در و دیوارها
“محسن عرب خالقی”
.
.
کربلا جای سوزن انداختن نیست ولی بقیع تو یک زائر دارد ؛ زائری که خود در آن ناپیداست …
.
.
سلام بر خاتم مهربانى و عشق …
سلام بر او که گام هاى مهتابى اش شبهاى جهل بشر را به جاده هاى راستى کشاند !
.
.
ﯾﺎ ﭘﯿﺶ ﺗﺮ ﺯ ﺟﻮﺩ ﻭ ﮐﺮﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﺣﺴﻦ
ﯾﺎ همزمان ﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﺮﻡ ﺁﻓﺮﯾﺪﻩ ﺷﺪ …
.
.
در وصف ذات ، صحبت ما احتیاج نیست
زیرا که در صفات خدا “احتیاج” نیست
باید به بال رفت و درآورد گیوه را
در بارگاه قرب تو پا احتیاج نیست
تو بی وسیله هم بلدی معجزه کنی
دست تو را به لطف عصا احتیاج نیست
بوی طعام سفره خودش میکشد مرا
تا خانه ی تو راهنما احتیاج نیست
خواهش نکرده اهل کرم لطف میکنند
اینجا به التماس گدا احتیاج نیست
اصلا پی معالجه ی این جگر مباش
بیمار عشق را به دوا احتیاج نیست
محشر برای رو شدن اعتبار توست
کی گفته است روز جزا احتیاج نیست ؟
تو با سکوت کردن خود جنگ میکنی
تیغ تو را به کرب و بلا احتیاج نیست
وقتی نداشت مادر تو سنگ قبر هم
دیگر تو را به صحن و سرا احتیاج نیست
.
.
موی حسن ز غصه ی زهرا سپید شد
رسم کریم هاست غم یار میخورند !
.
.
پیامبر (ص) فرمودند :
هرکس که خداوند براى او خیر بخواهد ، دوستى شایسته نصیب وى خواهد نمود !
.
.
گفتم که عمر ماه صفر رو به آخر است
دیدم شروع محشر کبرای دیگر است
گردون شده سیاه و فضا پر ز دود و آه
تاریک تر ز عرصه تاریک محشر است
گرد ملال بر رخ اسلام و مسلمین
اشک عزا به دیده زهرای اطهر است
گفتم چه روی داده که زهرا زند به سر ؟
دیدم که روز ، روز عزای پیمبر است
پایان عمر سید و مولای کائنات
آغاز دور غربت زهرا و حیدر است
قرآن غریب و فاطمه از آن غریب تر
اسلام را سیاه به تن ، خاک بر سر است
روی حسین مانده به دیوار بی کسی
چشم حسن به اشک دو چشم برادر است
.
.
مجتبی یعنی محبت با همه
مجتبی یعنی صدای فاطمه !
.
.
یا رب نصیب هیچ غریب دگر مکن
داغی که گیسوان حسن را سپید کرد !
.
.
عمرم به آهِ حسرت و در کاش ها گذشت
ای کاش بین آتش و خون مادرم نبود …
.
.
باشد چنین قرار بمیرم برای تو
ای شاهِ سفره دار بمیرم برای تو
آقا قبول کن حبیبِ شما شوم
باید که من دوبار بمیرم برای تو
سرلشگران همگی اهل مَنسَبَند
تنهایِ روزگار بمیرم برای تو
آبِ خوش از گلوی تو پائین نرفته است
ای مردِ غمسوار بمیرم برای تو
حتی نوادگان تو صاحب حرم شدند
فرزندِ بی مزار بمیرم برای تو …
.
.
کورتر کن گره ام را ، نکند باز کنی
وا مکن از سر خود جمع گرفتاران را …
.
.
این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست
تو که هستی که حسین عاشق و پروانه ی توست ؟
اگرم نام حسین بر لبمان رنگین است
این هم از لطف و نگاه و دم شاهانه ی توست
.
.
گمان مبر که حسن (ع) بی ضریح و بی حرم است
کریم آل عبا هرچه هست میبخشد …
.
.
ای دل بیا و گریه زینب نظاره کن
مانند پیروهن ، جگر خویش پاره کن