پیام لویی پاستور بسیار زیباست و ناظر بر استفاده از توانمندی‌های بالقوه آدمی است. راستی صرف نظر از آنچه که به مدیران سازمان ها و واحدهای منابع انسانی در ایجاد زمینه‌های ساختاری و فرهنگی مربوط است، خودمان تا چه اندازه در جهت شکوفایی و تحقق توانمندی‌های بالقوه مان اهتمام ورزیده ایم؟
… در هر حرفه ای که هستید نه اجازه دهید که به بدبینی‌های بی‌حاصل آلوده شوید و نه بگذارید که بعضی لحظات تأسف بار که برای هر ملتی پیش می‌آید – شما را به یأس و نا امیدی بکشاند. در آرامش حاکم بر آزمایشگاه‌ها و کتابخانه‌ها و سازمان هایتان زندگی کنید و نخست از خود بپرسید: “من برای یادگیری و خودآموزی چه کرده‌ام؟” سپس همچنان که پیش‌تر می‌روید، بپرسید: “من برای کشورم چه کرده‌ام؟” و این پرسش را آن قدر ادامه دهید تا به این احساس شادی‌بخش و هیجان انگیز برسید که:
شاید سهم کوچکی در پیشرفت و اعتلای بشریت داشته‌اید.
اما هر پاداشی که زندگی به تلاش‌هایمان بدهد یا ندهد، هنگامی‌که به پایان تلاش‌هایمان نزدیک می‌شویم هر کداممان باید حق آن را داشته باشیم که با صدای بلند بگوییم:
«من آنچه در توان داشته‌ام انجام داده‌ام»
