خطبه ۱۷۱ – خطبه در دفاع از حق خویش، و نکوهش اهل جمل

از خطبه هاى آن حضرت است

در دفاع از حق خویش، و نکوهش اهل جمل

حمد خدایى را که آسمانى آسمان دیگر را، و زمینى زمین دیگر را از دید او نمى پوشاند.

از این خطبه است

کسى به من گفت: اى پسر ابوطالب، تو بر امر خلافت

بس حریصى! به او گفتم: به خدا سوگند شما حریص تر و دورترید، و من سزاوارتر

و نزدیکترم. من حقّ خودم را که شما بین من و آن مانع مى شوید

و مرا ازدست یافتن به آن بازمى دارید طلب کردم. هنگامى که در جمع حاضران با دلیل او را سرکوب کردم دستپاچه شد

و گویا سرگردان ماند که پاسخم را چه بگوید.

الهى! من بر قریش و آنان که یاریشان مى دهند از تو کمک مى جویم، زیرا آنان با من قطع

رحم کردند، و منزلت والایم را کوچک شمردند، و در ستیز با من در برنامه اى که حق من بود با یکدیگر

همدست شدند، آن گاه گفتند: هش دار، حق آن است که آن را بگیرى، و حق آن است که آن را رها کنى.

از این خطبه است درباره اصحاب جمل

به سوى جنگ بیرون شدند در حالى که حرم رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله را همچون

کنیزى که براى فروش مى برند به دنبال خود کشاندند و او را با خود به سوى بصره روان ساختند،

طلحه و زبیر زنان خود را در خانه نشاندند و همسر رسول خدا صلّى اللّه

علیه و آله را در برابر تماشاى خود و دیگران گذاشتند، آن هم در میان لشگرى که مردى از آنان نبود

مگر اینکه دست طاعت به من داده بود، و با آزادى و اختیار بیعتم را پذیرفته بود،

آنان به فرماندار من و خزانه داران بیت المال مسلمین و مردم بصره هجوم

بردند، گروهى را به شکنجه، و عده اى را به مکر و حیله کشتند. به خدا قسم اگر جز به یک نفر از

مسلمانان دست نمى یافتند و عمداً و بدون گناه او را مى کشتند، کشتن همه

آنان بر من حلال بود، زیرا همه در آن قتل حاضر بودند ولى مانع نشدند و از او به زبان و دست

دفاع نکردند، چه رسد به اینکه اینان برابر با عددى که داخل بصره شدند از

مسلمانان به قتل رساندند.