وَ مِنْ کَلام لَهُ عَلَیْهِ السَّلامُ
از سخنان آن حضرت است
درباره نیکى به نااهل
وَ لَیْسَ لِواضِعِ الْمَعْرُوفِ فى غَیْرِ حَقِّهِ وَ عِنْدَ غَیْرِ اَهْلِهِ مِنَ الْحَظِّ
براى کسى که احسان را در غیر محلّش و در دست غیر مستحقّش قرار دهد
فیما اَتى اِلاّ مَحْمَدَهُ اللِّئامِ، وَ ثَناءُ الاَْشْرارِ، وَ مَقالَهُ الْجُهّالِ، مادامَ
سودى جز ستایش مردم پست، و تعریف اشرار، و گفتار جاهلان نیست، آن هم تا وقتى که به آنان
مُنْعِماً عَلَیْهِمْ: ما اَجْوَدَ یَدَهُ! وَ هُوَ عَنْ ذاتِ اللّهِ بَخیلٌ.
احسان مى کند، مى گویند: عجب دست بخشنده اى دارد! در حالى که این شخص از احسان در راه خدا بخیل است.
فَمَنْ آتاهُ اللّهُ مالاً فَلْیَصِلْ بِهِ الْقَرابَهَ، وَلْیُحْسِنُ مِنْهُ الضِّیافَهَ،
کسى که خداوند مالى به او عنایت کرد باید به اقوامش کمک کند، مهمانىِ شایسته اى برگزار نماید،
وَلْیَفُکَّ بِهِ الاَْسیرَ وَالْعانِىَ، وَلْیُعْطِ مِنْهُ الْفَقیرَ وَالْغارِمَ، وَلْیَصْبِرْ
اسیر و گرفتار را آزاد کند، به فقیر و بدهکار ببخشد، و بر اداى حقوق
نَفْسَهُ عَلَى الْحُقُوقِ وَ النَّوائِبِ ابْتِغاءَ الثَّوابِ، فَاِنَّ فَوْزاً بِهذِهِ
واجبه و حوادث و بلاها جهت درخواست ثواب الهى شکیبایى ورزد، زیرا بدون تردید دستیابى به این
الْخِصالِ شَرَفُ مَکارِمِ الدُّنْیا، وَ دَرْکَ فَضائِلِ الاْخِرَهِ اِنْ شاءَ اللّهُ.
خصلتها شرف و کرامت در دنیا، و دستیابى به فضائل آخرت است اگر خدا بخواهد.