وَ مِنْ خُطْبَه لَهُ عَلَیْهِ السَّلامُ
از خطبه هاى آن حضرت است
در ستایش خدا و پیامبر و پند و اندرز
الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى اَظْهَرَ مِنْ آثارِ سُلْطانِهِ وَ جَلالِ کِبْرِیائِهِ ما حَیَّرَ
سپاس خدایى را که از آثار سلطنت، و بزرگى کبریاییش چندان آشکار کرد
مُقَلَ الْعُیُونِ مِنْ عَجائِبِ قُدْرَتِهِ، وَ رَدَعَ خَطَراتِ هَماهِمِ النُّفُوسِ
که دیده ها را از عجائب قدرتش متحیّر نمود، و اندیشه هاى دورپرواز انسانها را
عَنْ عِرْفانِ کُنْهِ صِفَتِهِ. وَ اَشْهَدُ اَنْ لا اِلهَ اِلاَّ اللّهُ شَهادَهَ ایمان
از شناخت حقیقت صفاتش مانع شد. و بر اساس ایمان و یقین و اخلاص و اعتقاد شهادت مى دهم
وَ ایقان، وَ اِخْلاص وَ اِذْعان، وَ اَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ،
که معبودى جز اللّه نیست، و گواهى مى دهم که محمّد بنده و فرستاده اوست،
اَرْسَلَهُ وَ اَعْلامُ الْهُدى دارِسَهٌ، وَ مَناهِجُ الدّینِ طامِسَهٌ. فَصَدَعَ
او را فرستاد در حالى که نشانه هاى هدایت کهنه شده، و راه روشن دین به نابودى رسیده بود. حق را
بِالْحَقِّ، وَ نَصَحَ لِلْخَلْقِ، وَ هَدى اِلَى الرُّشْدِ، وَ اَمَرَ بِالْقَصْدِ،
آشکار کرد، خلق را خیرخواهى نمود، به طریق صواب رهنمون شد، و به میانه روى فرمان داد،
صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ.
درود و سلام خدا بر او و آل او باد.
وَاعْلَمُوا عِبادَاللّهِ اَنَّهُ لَمْ یَخْلُقْکُمْ عَبَثاً، وَ لَمْ یُرْسِلْکُمْ هَمَلاً.
بندگان خدا، بدانید خداوند شما را بیهوده و باطل نیافرید، و سرِخود و آزاد رها نکرد.
عَلِمَ مَبْلَغَ نِعَمِهِ عَلَیْکُمْ، وَ اَحْصى اِحْسانَهُ اِلَیْکُمْ. فَاسْتَفْتِحُوهُ
اندازه نعمتش را بر شما مى داند، و احسانش را نسبت به شما به شماره آورده است. از او پیروزى
وَاسْتَنْجِحُوهُ، وَاطْلُبُوا اِلَیْهِ وَاسْتَمْنِحُوهُ، فَما قَطَعَکُمْ عَنْهُ حِجابٌ،
و رستگارى بخواهید، و روا شدن حاجت بطلبید و عطا و بخشش درخواست کنید، که بین شما و او حجابى نیست،
وَ لا اُغْلِقَ عَنْکُمْ دُونَهُ بابٌ. وَ اِنَّهُ لَبِکُلِّ مَکان، وَ فى کُلِّ حین
و به روى شما از دیدار او درى بسته نشده. او در هر مکانى حاضر، و در هر وقت و
وَ اَوان، وَ مَعَ کُلِّ اِنْس وَ جانٍّ. لا یَثْلِمُهُ الْعَطاءُ، وَ لا یَنْقُصُهُ الْحِباءُ،
زمانى موجود، و با هر انس و جنّى همراه است. عطایش بر او رخنه وارد نمى آورد، و جودش از او نمى کاهد،
وَلا یَسْتَنْفِدُهُ سائِلٌ، وَ لایَسْتَقْصیهِ نائِلٌ، وَ لا یَلْویهِ شَخْصٌ عَنْ
گدایى گدا نعمتش را پایان نمى دهد، و بذل و بخشش خزائنش را به آخر نمى رساند، و کسى او را از
شَخْص، وَ لایُلْهیهِ صَوْتٌ عَنْ صَوْت، وَ لاتَحْجُزُهُ هِبَهٌ
توجه به دیگرى بازنمى دارد، و صدایى او را از صداى دیگر غافل نمى کند، و عطایش به کسى مانع سلب
عَنْ سَلْب، وَ لایَشْغَلُهُ غَضَبٌ عَنْ رَحْمَه، وَ لا تُولِهُهُ رَحْمَهٌ عَنْ
عطا از دیگرى نمى گردد، و غضبش او را از رحمتش بازنمى دارد، و رحمتش بر کسى او را از کیفر
عِقاب، وَ لا یُجِنُّهُ الْبُطُونُ عَنِ الظُّهُورِ، وَ لایَقْطَعُهُ الظُّهُورُ عَنِ
دیگرى غافل نمى کند، نهان بودنش او را از آشکاریش نمى پوشاند، و آشکار بودنش وى را از پنهانیش
الْبُطُونِ. قَرُبَ فَنَأى، وَ عَلا فَدَنا، وَ ظَهَرَ فَبَطَنَ،
قطع نمى نماید. در عین نزدیکى دور است، و در عین بلندى نزدیک، و در عین آشکار بودن نهان،
وَ بَطَنَ فَعَلَنَ. وَ دانَ وَ لَمْ یُدَنْ. لَمْ یَذْرَأِ الْخَلْقَ بِاحْتِیال،
و در عین نهان بودن آشکار. جزا دهد و جزا داده نشود. از روى اندیشه و فکر کردن موجودات را نیافرید،
وَ لاَ اسْتَعـانَ بِهِـمْ لِکَـلال.
و به خاطر رنج و خستگى از آنان یارى نجست.
اُوصیکُمْ عِبادَ اللّهِ بِتَقْوَى اللّهِ، فَاِنَّها الزِّمامُ وَ الْقِوامُ.
اى بندگان خدا، شما را به تقواى الهى سفارش مى کنم، زیرا تقوا زمام است و قوام حیات،
فَتَمَسَّکُوا بِوَثائِقِها، وَاعْتَصِمُوا بِحَقائِقِها، تَؤُلْ بِکُمْ اِلى اَکْنانِ
به ریشه هاى محکم آن تمسک جویید، و به حقایق آن چنگ زنید، تا شما را به مکانهاى
الدَّعَهِ، وَ اَوْطانِ السَّعَهِ، وَ مَعاقِلِ الْحِرْزِ، وَ مَنازِلِ الْعِزِّ، فى یَوْم
راحت، و محل هاى وسیع، و حصارهاى محفوظ، و منازل عزّت برساند، آن هم در روزى که
تَشْخَصُ فیهِ الاَْبْصارُ، وَ تُظْلِمُ لَهُ الاَْقْطارُ، وَ تُعَطَّلُ فیهِ
چشمها در آن خیره مى شود، و همه جا در برابرش به تاریکى فرو مى رود، و گله هاى شترهاى آبستن
صُرُومُ الْعِشارِ، وَ یُنْفَخُ فِى الصُّورِ، فَتَزْهَقُ کُلُّ مُهْجَه،
(که اموال پربهایند) بى صاحب مى ماند، و در صور دمیده مى شود، آن وقت هر روحى از بدن درآید،
وَ تَبْکَمُ کُلُّ لَهْجَه، وَ تَذِلُّ الشُّمُّ الشَّوامِخُ، وَالصُّمُّ الرَّواسِخُ،
و هر زبانى لال شود، و کوههاى بلند و صخره هاى پابرجا درهم ریزند،
فَیَصیرُ صَلْدُها سَراباً رَقْرَقاً، وَ مَعْهَدُها قاعاً سَمْلَقاً،
و جاى آنها را سراب موّاج و درخشان گیرد، آثار و بناها چون زمینى نرم و هموار شود،
فَلا شَفیعٌ یَشْفَعُ، وَلا حَمیمٌ یَدْفَعُ، وَ لامَعْذِرَهٌ تَنْفَعُ.
آن روز نه شفیعى است که شفاعت نماید، و نه خویشى که دفع رنج کند، و نه عذر و بهانه اى که سود بخشد.